Notas LVI (...)
non son quen de rematar o embuste do que estamos feitos.
e xa sabes que eu...
a néboa devórao todo paseniñamente
Emerxe da túa propia pantasma,
A túa soga son as miñas mans.
pra esvaecerte.
Da miña gorxa precisas
escuridade é canto necesito.
rexeito é canto teño,
non pode suprimir a miña face,
O teu espello afoga,